Etappe 18 Millingen a/d Rijn Groesbeek 20km

Millingen a/d Rijn - Groesbeek 

Na een goed ontbijt brengt Henk de eigenaar van de B&B ons naar het pontje bij Millingen aan de Rijn. We lopen via een klein natuurgebied  naar het veer en een kleine vos kruist ons pad.

 Aan onze linkerhand staan vier grote zilverreigers op rij. De wolkenluchten voorspellen niet veel goeds en we houden ons hart vast. Om iets over negen varen de schippers van het voetveer ons over woelige wateren naar de overkant. We zetten er gelijk stevig de pas in en lopen via een zandpad Millingen uit. Aan onze linkerhand verschijnt terpboerderij .De Zeelandsche Hof. Dit is een terpboerderij uit 1850 met alle uiterlijke kenmerken van het goede akkerbouwverleden.
Ze is fraai gelegen in de Duffelt, het oude buurtschap "Het Zeeland", in de gemeente Millingen aan de Rijn, en tevens onderdeel van het natuurgebied de Gelderse Poort.  Achteraf gezien hadden we hier linksaf gemoeten. Onze grote hoeveelheid spraakwater maakt ons minder alert.We wel lopen later parallel aan dit pad over de geasfalteerde weg en komen in het dorpje Leuth. In de plaatselijke spar kopen we wat proviand en lopen het dorp uit. Langs een  grote appelboomgaard over hekken en door drassige weilanden bereiken we via een oude slagboom het Duitse dorp Zyfflich. Het ziet er uitgestorven uit. Het enige restaurant is nog gesloten en we lopen achterom om te kijken of we wel een toilet kunnen vinden. De achterdeur is  open en een toilet lonkt om de hoek. Ik voel me een beetje een insluiper maar de nood is hoog. Onopgemerkt en opgelucht verlaten we beiden het pand en wandelen Zyfflich uit. We kijken uit op de Duivelsberg en voordat we die gaan beklauteren nemen we eerst wat brandstof tot ons. Verzadigd en verkwikt beginnen we aan onze klim. Het steile pad ligt bezaaide met tamme kastanjes. De vele tamme kastanjes in het bos zijn afstammelingen van de bomen die hier eens door de Romeinen zijn aangeplant voor de voedselvoorziening. Nellie verzamelt een zak vol voor thuis. We komen uit bij restaurant de Duivelsberg. Wij zitten in alle rust op het overdekte terras en net als we zitten barst er een flinke hoosbui los. We drinken een kop verse muntthee en de pannenkoek die we voorgeschoteld is de lekkerste die we in jaren hebben gegeten.  Gezinnen en kinderfeestjes komen af en aan. We slaan het  herkenbare schouwspel glimlachend gade. Krijsende kinderen die niet mee uit de speeltuin willen en een moeder die een potje staat te huilen omdat haar kleine spruit zich als een soort monster gedraagt. Het liefst was ik op haar afgestapt en had gezegd: het komt goed. Ooit komt ze daar zelf achter en zit ze net als ons ontspannen op een terras. De zon laat zich weer volop zien en we dalen het pad af. De omgeving is adembenemend. Vergezichten, heuvels en dalen percelen bos en Limousin-koeien geven het landschap een Frans aanblik. De dreigende wolken worden waarheid in het bos. Het dichte bladerdak  beschut ons tegen een pittige bui.

We mogen echt niet klagen. Als we het bos uitlopen verschijnt ook de zon weer. Een knipoog van boven zeggen we tegen elkaar. We lopen dwars over een boerenerf en een vrolijke goedlachse boer met bollende buik in een blauw overal laat met trots zijn boerderij en tevens camping zien. Hij zou ons nog wel uren aan de praat kunnen houden maar we moeten verder. In de verte zien we de toren van Groesbeek. We doen onze vesten open het zonnetje brand op onze huid. Bezorgde sms-jes kunnen we geruststellend beantwoorden het is meer dan prima wandelweer. Wel wolkjes aan de lucht maar de wind blaast ze ver van ons vandaan. Een eenzame man dwaalt met zijn detector over het land. We vragen hem een foto te nemen en maken een praatje. Twee weken geleden heeft hij twee Amerikaanse soldaten op een akker gevonden. We hadden het artikel in de krant gelezen en zo krijgt het verhaal meer een gezicht.

We zwaaien hem vriendelijk gedag en lopen de laatste kilometers richting Groesbeek. De bus en trein brengen ons weer naar de drukke Randstad. Onderweg valt de regen met bakken uit de hemel. Wij zitten droog. Wegens onderhoudswerkzaamheden aan het spoor rijd de trein niet verder dan Gouda. Onze taxi voorzien van privéchauffeurs in vorm van Leander en Henk staan voor ons klaar. We zijn hun zeer dankbaar. Een mooie afsluiting van twee heerlijke wandeldagen.

Etappe 17 Groesbeek -Gennep 15 km

Dag 17 Groesbeek – Gennep 15 km

Het waterige zonnetje is omfloerst door grijze wolken. Buienradar voorspelt een wisselvallige dag.

Vandaag lopen Nel en ik het Pieterpad met elf personen. Arie, Inge, Peter en Grada, Corinne en Ronald, Paul en Eline en Leander zijn vandaag onze wandelmaatjes. Op Rotterdam- Alexander aangekomen zie ik dat de anderen ook al vroeg uit de veren zijn en begroeten we elkaar hartelijk. Met negen personen vervolgen we onze reis. Met zoveel gesprekspartners, gezelligheid onderling en een spelletje galgje vliegt deze reis voorbij. In Nijmegen zien we Paul en Eline en zijn we compleet. Bus 83 brengt ons naar Groesbeek. Een halte te vroeg stappen we uit. We doorkruisen het centrum en slaan linksaf de Knapheideweg in. We lopen het prachtige loofbos in en voelen ons bevoorrecht dat we de drukke Randstad ontvlucht zijn. De zon laat zich nog niet zien maar het is ideaal wandelweer. We komen aan de rand van een open veld waar rechts groene asperge’s worden geteeld. De rode klaprozen geven het glooiende landschap een vrolijke aanblik. Iedereen is in gesprek en geniet van de prachtige omgeving. Na een dalend zandpad klimmen we via kronkelende paden de Sint Jansberg op. Een aantal oude eiken zijn innig omstrengeld door klimop.De Sint Jansberg vormt de overgang tussen de Nijmeegse stuwwal en het hoogterras van de Maas waarop zich het Duitse Reichswald uitstrekt.

In de hellingen van de St. Jansberg ontspringen beekjes. Het kwelwater vormt diepe erosiekommen en wordt via open waterleidingen naar de Plasmolen geleid. Via een smalle dam klauteren we een steil smal pad op met aan onze linkerhand een ven. De bovenlaag van het water is kristalhelder en op de bodem ligt een laag blad. Het vennetje ruikt naar een nat en herfstig bos.
Inmiddels is de zon doorgebroken en dalen we via wat bochten af en zijn stipt om 13.00 uur bij eethuis “De Diepen”. De lucht breekt helemaal open en we strijken neer op het terras. Pannenkoeken, stokbroodjes zalm en verse aspergesoep, zelfs saté met patat worden geserveerd. We laten het ons smaken. De speeltuin valt bij een enkeling ook nog in de smaak waarschijnlijk onder het mom van: dat je altijd een beetje kind moet blijven;-) Arie treft na een toiletbezoek een leeg terras aan. 
 En wij liggen hikkend van de lach om de hoek van het restaurant. Al kletsend vervolgen we onze weg. Op naar Gennep! We lopen langs de bosrand en slaan na een aantal kilometers rechts een lange landweg in. Geloei van koeien, was die aan lijnen wappert, tuinen vol pioenrozen, de typische plattelandsgeur, kippen die scharrelen en een oud boertje in blauw ketelpak trekken aan ons oog voorbij. In de verte doemt de toren van de St. Martinuskerk van Gennep al op. In 1944 en 1945 lag Gennep, zoals de hele Maasstreek, in de frontlinie. De kerk moest het zwaar ontgelden. Alleen de toren staat nog overeind. Gennep is een prachtig historische stadje, gelegen aan de monding van de Niers. Het stadhuis is de Renaissancestijl gebouwd. Een verlaten ooievaarsnest prijkt boven op het dak. Een deel van de groep strijkt neer op het gezellige dorpsplein. De deuren van de protestantse kerk staan wijd open. We vragen of we mogen zingen en twee mannen zeggen ons dat we, gezien de geweldige akoestiek, dit zeker moeten doen. Uit volle borst zingen we het Onze Vader en nog wat liederen. Het galmt inderdaad bijzonder mooi na. We voegen ons bij de rest van de groep en we genieten van ijs, een biertje en een enkeling van een heerlijk rode port;-) We vertrekken weer richting Rotterdam en nemen in Nijmegen afscheid van Paul en Eline. Onderweg barst er een flinke bui los en even later zien we een dubbele regenboog. Het was een bijzonder dag, een prachtige tocht en op vele gebieden een verrijking. Ik denk in de trein nog na over de tekst op de kerkmuren van Gennep. Ik ben met u tot aan de voleinding der wereld. Dat te mogen weten maakt elke reis hoe lang, hoe moeilijk of hoe mooi er één met een behouden aankomst.